AMAURY DU CLOSEL
(fot. archiwum Artysty)
Amaury du Closel, adoptowany wiedeńczyk, studiował kompozycję u Maxa Deutscha i dyrygenturę w Conservatoire Royal de Mons u Alexandre'a Myrata oraz w Wiedniu u Karla Oesterreichera i Sir Charlesa Mackerrasa. W sezonie 1984/85 był asystentem dyrygenta w Orchestre Symphonique et Lyrique de Nancy. W 1985 roku wygrał II Concours International de Chefs d’Orchestre “Masterplayers” de Lugano.
Dyrektor muzyczny Camerata de Versailles i l’Opéra de Chambre de Paris, w 1988 r. stworzył Sinfonietta de Chambord. Jednocześnie jest zapraszany do prowadzenia różnych francuskich orkiestr – m.in. Orchestre Colone, Sinfonietta de Picardie, Philharmonie de Lorraine - a także rozwija międzynarodową karierę współpracując z Sinfonią Varsovią na festiwalach Menton, Ensemble Kontraste (Niemcy), La Camerata (Grecja), Suwon Philharmonic Orchestra (Korea). Od 1991 roku regularnie prowadzi Orkiestrę Symfoniczną Rumuńskiego Radia, dyryguje również innymi orkiestrami w Rumunii (w Bukareszcie, Iasi, Cluj, Timisoara) oraz Rumuńską Operę Narodową w Bukareszcie.
Amaury du Closel odnosi również sukcesy jako kompozytor: jego katalog zawiera około trzydziestu opusów, w tym utwory na orkiestrę i utwory muzyki kameralnej. Skomponował muzykę do niemych filmów "Dziesiąta symfonia" Abla Gance'a oraz "Michel Strogoff" V. Tourjansky'ego. Jest odpowiedzialny za rewizję partytury "L'Isola Disabitata" J. Haydna oraz produkcję nowej wersji opery Franciszka Cavalliego "Il Giasone". Jego najnowsze dzieło "Nahem" zostało stworzone na zamówienie Klangforum w Wiedniu w styczniu 2008 roku.
Od roku 2000 dyrektor muzyczny opery operowej Nomade, od 2006 roku jest także dyrektorem muzycznym Académie Lyrique. W 2003 roku założył Forum Voix étouffées, którego celem jest promowanie muzyki kompozytorów prześladowanych przez nazizm.
W 2018 r. koncertował w Holandii, Filharmonii Berlińskiej z Berliner Symphoniker, Eskisehir i Izmir w Turcji, Sanremo i Grosseto we Włoszech oraz w Wiedniu. Reżyserował "Czarodziejski flet" oraz "Cyrulika Sewilskiego" ze swoją nową orkiestrą „Les Métamorphoses”. Nagrywa z Capellą Savarią z Szombathely na Węgrzech. Prowadzi także Timisoara State Philharmonic Orchestra w Rumunii (9. Symfonia Mahlera), Państwową Filharmonię w Arad, projekty z Ensemble Erweckte Stimmen Wien, z Opéra de Clermont-Ferrand i na La Chaise-Dieu Festival.
W 2019 r. będzie koncertował we Włoszech (L'Aquila, Sanremo, Grosseto), a także w Korei, w Wiedniu z Filharmonią Bohuslav Martinu i Filharmonią w Thüringen, w Czechach, na Litwie, w Portugalii (Orquestra Metropolitana), a także poprowadzi nową produkcję "Madame Butterfly" Giacomo Pucciniego w Opéra Nomade i Lyric Centre Clermont-Auvergne.
KLAUDIUSZ BARAN
(fot. Emilia Stec)
Artysta wszechstronny, obdarzony wyjątkową wrażliwością muzyczną. Jego dokonania artystyczne zmieniły w Polsce postrzeganie akordeonu, wynosząc go do pozycji pełnoprawnego instrumentu kształtującego realny świat muzyczny. W swoich interpretacjach potrafi splatać pokorę wobec dzieła muzycznego, z bogactwem inwencji, osobistym pojmowaniem czasu w muzyce, wyjątkową sceniczną charyzmą, naturalnością ekspresji. Wartość jego muzycznych kreacji była wielokrotnie doceniana w entuzjastycznych recenzjach, nagrodach na konkursach instrumentalnych, nominacjach i nagrodach artystycznych . Jako pierwszy akordeonista otrzymał nagrodę FRYDERYKA, za album „Astor Piazzolla – Tango” nagrany dla wytwórni SonyClassical.
„Maestria wykonawcza, sugestywna interpretacja, szczerość wypowiedzi!”
Monika Partyk, Ruch Muzyczny
Ze swobodą porusza się w różnorodnym repertuarze wielu epok, największe jednak uznanie wzbudzają jego interpretacje muzyki najnowszej, w tym prawie 50 prawykonań dzieł solowych, kameralnych i z towarzyszeniem orkiestr, z których większość była mu dedykowana albo powstała z jego inspiracji. Jego wielką namiętnością jest argentyńskie tango, w szczególności związane z Astorem Piazzollą tango nuevo,wirtuozowsko wykonywane na bandoneonie, który jako pierwszy polski instrumentalista wprowadził na sale koncertowe, a odzwierciedlające jego temperament, młodzieńczą energię, a zarazem muzyczną dojrzałość i potrzebę twórczego formowania scenicznej prezentacji. Współtworzył i był liderem najsłynniejszych formacji tangowych takich jak Tangata Quintet czy Machina del Tango,kreujących polską kulturę tanga.
„Utwory w szlachetnych interpretacjach Klaudiusza Barana, prawdziwie zajaśniały pełnym blaskiem”
Anna Woźniakowska, Dziennik Polski
Jako pierwszy akordeonista wystąpił jako solista z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Narodowej, jak i większością najważniejszych polskich orkiestr. Wśród jego licznych partnerów w rozmaitych projektach muzyki kameralnej, znajdziemy takich mistrzów jak: Ivan Monighetti, Roby Lakatos, Julius Berger, Konstanty Andrzej Kulka i wielu innych. Jako muzyczny kameleon, odnajduje i czerpie inspirację z innych muzycznych światów; tworzy grupę world music, jako muzyk sesyjny nagrywa muzykę filmową i rozrywkową, towarzyszy piosence aktorskiej.
„Muszę podkreślić mój zachwyt talentem Klaudiusza Barana”
Adam Suprynowicz, Ruch Muzyczny
W sobie tylko wiadomy sposób, potrafi połączyć aktywność artystyczną z działalnością pedagogiczną i organizacyjną. Jest profesorem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, ponad 200-letniej, najbardziej rozpoznawalnej polskiej uczelni. W 2016 roku został wybrany jej Rektorem.
MICHAŁ NAGY
(fot. Andrzej Otrębski)
Występował na licznych festiwalach muzycznych ( m.in. Warszawska Jesień, Carintischer Sommer, Menuhin Festival Gstaad, Allegro Vivo, Kwartesencja, Śląska Jesień Gitarowa, Nuevo Mundo, Festiwal Muzyki Astora Piazzolli w Krakowie, Gitarre Wien, Wrocławski Festiwal Gitarowy, Muzyka na Szczytach ).
Jako solista współpracował z orkiestrami: Filharmonii Narodowej, Filharmonii Krakowskiej, Sinfonietta Cracovia, Wrocławską Orkiestra Kameralną Vratislavia, Concerto Avenna, Capella Bydgostiensis, Camerata Nova, Fresco Sonare i Chopin Academia Orchestra. Występował również z towarzyszeniem Kameralistów Filharmonii Narodowej, kwartetu smyczkowego Royal String Quartet i zespołu Wiener Instrumentalsolisten oraz jako członek zespołów New Tango Bridge i New Art Ensemble. Jest także współtwórcą i członkiem międzynarodowego kwartetu gitarowego Guitar 4mation, specjalizującego się w wykonaniach muzyki XX i XXI wieku, w tym między innymi repertuaru z pogranicza muzyki współczesnej i jazzu. Jest również członkiem zespołu Hirundo Maris, założonego przez Ariannę Savall i Pettera Udlanda Johansena ( nagrania płytowe: CD „Il Viaggio d’Amore”, 2015, The Wind Rose, 2017).
Michał Nagy występuje również w duecie z gitarzystą Marcinem Siatkowskim, skrzypkiem Pawłem Wajrakiem, bandoneonistą Klaudiuszem Baranem i oboistą Arkadiuszem Krupą, z którym dokonał nagrania sonat Domenica Scarlattiego w autorskim opracowaniu na obój i gitarę (wydawnictwo Agencji Artystycznej GAP, 2015).
M. Nagy dokonał również solowych nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji. Jest także autorem wielu aranżacji na gitarę solo i z zespołami kameralnymi. Współpracuje z Polskim Wydawnictwem Muzycznym i wydawnictwem Euterpe.
Nagrywał m.in. dla firm: Sony Music ( nagroda Fryderyk 2002 za płytę ,, Piazzolla Tango” w kategorii Album Roku - Muzyka Kameralna), Dux ( nominacja do Fryderyka 2000 za płytę pt. Micropiezas w duecie z M.Siatkowskim), Polskie Nagrania Edition i Gramola Vienna ( pulse.sound.joy.heart., Sonada de Alma, Trans4mation - Guitar 4mation).
Urodził się w Warszawie. Studiował w Akademii Muzycznej w Warszawie i Konserwatorium Wiedeńskim. Jego nauczycielami byli Janusz Raczyński, Marcin Zalewski, Ryszard Bałauszko i Heinz Wallisch. Jest laureatem międzynarodowych konkursów gitarowych w Fiuggi, Gdańsku, Krakowie i Tychach. Dwukrotnie był stypendystą Fundacji Kultury. Jest laureatem nagrody Województwa Małopolskiego ,,Ars Quaerendi” i odznaki Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego ,,Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
Od 1997 roku jest pedagogiem w Akademii Muzycznej w Krakowie, obecnie w stopniu doktora habilitowanego. Od 2008 roku jest kierownikiem artystycznym Międzynarodowych Warsztatów Gitarowych i Festiwalu Terra Artis w Lanckoronie.
Michał Nagy gra na gitarze Mario Rosazza Ferraris, używa strun D’Addario.